De toonhoogte: Conversietherapie is het pseudowetenschappelijke proces waarbij wordt geprobeerd iemands seksualiteit of genderidentiteit te veranderen door middel van manipulatie, misbruik en marteling. Deze praktijk wordt over het algemeen uitgevoerd door religieuze groeperingen die beweren hun slachtoffers een plezier te doen, maar deze praktijk wordt over het algemeen uitgevoerd in geïsoleerde retraites op groepen jongeren. De nieuwe horrorfilm zij/zij probeert dit specifieke echte kwaad te kaderen door middel van een waarschijnlijk meer bekende horrorfilmiconografie.
Het idyllische Amerikaanse zomerkamp is immers al tientallen jaren een thuis voor terreur, in de vorm van brute moorden en/of puberale onhandigheid. Een mooie reis naar het bos biedt jonge mensen een plek van vrijheid, los van wie je eerder bent geweest - terwijl het aanbod aan seriemoordenaars gewoon een plek is, losgekoppeld.
Het beroemdst gebruikt in de jaren 80 Vrijdag de 13e , is de setting niet voor niets een steunpilaar van het slasher-genre geworden. Het is in deze canon datJohn Logan’s film voegt zich lukraak in, zowel in de casting van Vrijdag de 13e uitbrekenKevin Baconals de verontrustende kampadviseur Owen Whistler (Bacon diende ook als uitvoerend producent) en in de styling van de setting van het conversiekamp.
Gerelateerde video
Maar ik ben een cheerleader, waarschijnlijk : Via Whistler maken we kennis met zowel het kamp als de laatste groep slachtoffers, een bemanning van jonge LHBT-mensen met verschillende identiteiten die weinig meer diepgang krijgen dan de redenen voor hun komst (die ze kort na aankomst aangeven).
De eerste rimpel in het concept van de film komt in deze inleidende scène, waarin Whistler zichzelf voorstelt als een progressieve en inclusieve leider van het conversiekamp, waarbij hij op een performatieve manier de niet-binaire inwoner Jordan (Theo Germaine) toestaat te kiezen in welke geslachtscabine ze slapen, hoewel deze hoffelijkheid niet wordt uitgebreid tot Alexandra (Quei Tann), een transgendervrouw die binnenkort vrijkomt tijdens haar verblijf.
Als deze status-quo eenmaal is vastgesteld, doet de film er weinig aan om het te verstoren, en biedt scène na scène van onze cast die te maken heeft met het psychologische en emotionele misbruik dat de setting met zich meebrengt, met heel af en toe een flits van iets donkerder achter de schermen. Deze vroege scènes wijzen op ideeën die voor een uniek perspectief kunnen zorgen, inclusief verwijzingen naar zogenaamd progressieve transmisogynie en de zich ontwikkelende taal van homofoben die weten dat laster hun strijd niet meer zal winnen. Maar die gebaren suggereren een nuance die er gewoon niet komt.
zij/hen (Pauw)