De toonhoogte: Denk aan Esther (Isabelle Fuhrman), de vroegrijpe peuter die een dertiger psychopaat uit Estland bleek te zijn met hypopituïtarisme ? Degene die Vera Farmiga en haar welgestelde familie in New England deed schrikken in de verrassend huiveringwekkende Wees ? In de grote traditie van Annabelle: Creatie en Ouija: O-ouija-n van het Kwaad , de jongen Regisseur William Brent Bell neemt ons mee terug naar het begin van Esther, dertien jaar later en met een fractie van het budget.
Misschien is het begin een beetje langdradig, om eerlijk te zijn: een meer accurate titel zou zijn Wees: tweede (of misschien derde'https://consequence.net/tag/julia-stiles' >Julia Stiles’ Tricia), de vader onhandig verleiden (Rossif Sutherland’s Allen), en haar nieuwe broers en zussen in verwarring brengen (de schermkampioen van Matthew Finlan mislukt Gunnar). Maar Esther onderschat de dynamiek waarin ze zich een weg heeft gebaand ernstig, en het duurt niet lang of ze bevindt zich op een verdomde manier op een manier die ze niet verwacht.
Orphan: First Kill (Paramount)
Gedwongen perspectief: Het griezelige kind is al heel lang een horror-item, van Damien in het voorteken tot Demonen zaad tot Rozemarijn baby , de lijst gaat verder met wat 2009 maakte Wees zo nieuw voelde, was dat het die beats op een tee speelde en ze verankerde in het verhaal van een ouder die leed aan verdriet en middelenmisbruik.
Fuhrmans staalachtige, berekende draai was zo opvallend, moeiteloos fladderend tussen vroegrijpheid van porseleinen poppen (met die linten en haar vintage American Girl Doll-look) en koude, gewelddadige uitbarstingen. Eerste moord begrijpt dat Fuhrman de sleutel tot Esther is en acht het gepast om haar terug te brengen in de rol. Het probleem (of het punt'https://consequence.net/2022/04/aline-review-celine-dion/' >Aline: zet een zichtbaar oudere acteur in de kleding en het perspectief van een kind en laat het publiek gewoon omgaan met de griezeligheid.