Het dieptepunt: Metalen legendesIjzeren maagdwaren vóór de pandemie hoog. De band zat midden in hun Legacy of the Beast Tour - een carrière-overspannende viering van de discografie van de band. De uitgebreide setlist uit elk tijdperk van Maiden - zelfs de Blaze Bayley-albums - raakte belangrijke hoogtepunten en obscure diepe bezuinigingen.
Ergens in het midden van het uitstapje, begin 2019, vond de band tijd om naar de Guillaume Tell Studio in Frankrijk te gaan om het materiaal te volgen dat zou worden Senjutsu . Misschien werkte elke avond 40 jaar aan liedjes als de ultieme stimulans voor het schrijven van liedjes, want Senjutsu is gemakkelijk het meest diverse werk van Iron Maiden in jaren - geen gemakkelijke taak voor een band die voornamelijk blijft opereren in een al lang gevestigde heavy metal-stijl.
De goede: Wanneer Senjutsu werd aangekondigd, liet zanger Bruce Dickinson doorschemeren dat de band een aantal nieuwe geluiden had verkend, en zijn woorden bleven waar. De subtiele productie bloeit een lange weg bij het maken van dit meer dan 80 minuten durende verbruiksartikel. Terwijl 2015's Het boek der zielen voelde meer samenhangend aan, het vervaagde ook samen op plekken. Aan de andere kant voelt Senjutsu als geheel minder conceptueel aan, maar biedt het aantoonbaar meer memorabele momenten en individuele nummers.
Gerelateerde video
Het openingstitelnummer bevestigt de vertrouwde Britse metalcrunch van de band, met de vocale harmonieën van Dickinson in volle vlucht (zijn uitvoeringen blijven uitzonderlijk gedurende de LP). Van daaruit kan de aandachtige Maiden-luisteraar wat extra toeters en bellen uitzoeken: symfonische Euro metal synths, comfortabele mid-tempo's en duidelijke gitaarlijnen.
Al deze elementen zitten al jaren in het arsenaal van de band, maar er wordt niet altijd een beroep op gedaan. Productietechnisch gezien is het geen totaalrecord in de gootsteen — Senjutsu klinkt nog steeds imiteerbaar als Maiden - maar nummers als The Writing on the Wall grenzen aan genre-experimenten. De Southern-rock verbogen riff valt hier vooral op en biedt een nieuw klankpalet voor Dickinson's stem terwijl het het proto-metalverleden uit de late jaren '70 oproept waaruit een jonge Iron Maiden voortkwam.
Rare is een ongeïnspireerde Iron Maiden-compositie, en je zult geen slappe arrangementen vinden op Senjutsu . De band passeert regelmatig de acht minuten zonder een muf moment.
Lost in a Lost World wordt afgesloten met ontroerende synthpassages en bloeit op tot een rifffestijn, met de driedubbele gitaaraanval van Adrian Smith, Dave Murray en Janick Gers. Het afsluitende spervuur van drie nummers van meer dan 10 minuten is ook opmerkelijk en biedt een eigen mini-album. Hier kan de band hun prog-tendensen buigen en die epische, literaire nummers uitbouwen die het handelsmerk van Maiden zijn geworden. Slotnummer Hell on Earth is hier het beste voorbeeld van en eindigt Senjutsu met een sfeervol meesterwerk dat opbouwt van hypnotiserende gitaarlijnen tot galopperende, ride-in-to-battle riffage.
De slechte: Al het bovengenoemde is misschien gewoon semantiek voor de toevallige luisteraar die de runtime van 82 minuten ontmoedigend en de subtiliteiten van de productie onamusant vindt. Kortom, Senjutsu zal voor niet-ingewijden klinken als elk ander Iron Maiden-album. Dat gezegd hebbende, kunnen de oplettende oren van oude Maiden-fans ook enkele stekelige details horen.
De olifant in de kamer is het prominente synthgebruik in bijna elk nummer, vaak een verdubbeling van de vocale melodie van Dickinson. Als het werkt, voegt het grootsheid toe (hel op aarde). Als dat niet het geval is, vertroebelt het de mix met een overbodige frequentie die botst met de zang (Stratego).
Hoewel voor sommigen een dealbreaker, kleuren de synths de nummers ook met een grillige, symfonische metalsfeer, wat verder bijdraagt aan de nieuwigheden van Senjutsu . Dit effect wordt nog versterkt bij het luisteren naar een ongecomprimeerde versie van het album (op cd, vinyl of digitaal met hoge resolutie). De toch al overvolle mix van het album profiteert niet van verpletterde bitrates die inherent zijn aan streamingplatforms.
Het vonnis: Op dit moment worden Maiden-albums natuurlijk tegen elkaar uitgespeeld, en Senjutsu zal ongetwijfeld vergeleken worden met de albums ervoor. Is het beter dan's - in stand gehouden door oprichtende bassist Steve Harris en drummer Nicko McBrain. Senjutsu is meer een zwaar hoofdknikje dan een power-metal fistraiser. Voor degenen onder ons die thuis zitten en momenteel geen Iron Maiden-concert kunnen bijwonen, kunnen we dat waarderen.
Essentiële nummers: Senjutsu, Het schrijven aan de muur, de hel op aarde
Senjutsu Kunstwerk:
