Het kostte de dood van hun iconische gitarist om eindelijk te stoppenVan Halen. Vier decennia lang leek de band zich aan alles aan te kunnen passen en te overleven. De komst en het vertrek van meerdere zangers. De opkomst van MTV. De geboorte van zwaardere rockstijlen die de harten en t-shirtcollecties van fans over de hele wereld inhaalden. Drugs en alcohol. Gezondheidsproblemen. Een constante botsing van ego's en persoonlijkheden. Zelfs als ze geen muziek uitbrengen. Van Halen leek voorbestemd om voor eeuwig te strompelen als een roestende muscle car.
Maar op 6 oktober 2020, de spil van het geluid van de band, gitarist Eddie Van Halen,overledenen sloot het boek over een van de grootste rockgroepen aller tijden. Zoals Wolfgang, Eddies zoon en de hedendaagse bassist van de band, een maand na het overlijden van zijn vader tegen Howard Stern zei: You can't have Van Halen without Eddie Van Halen.
Dat is niet dat mijn vader je vaders roze kijk kan verslaan. Net zo belangrijk als bassist Michael Anthony, drummer Alex Van Halen en het trio zangers dat in en uit de groep verhuisde - David Lee Roth, Sammy Hagar en Gary Cherone - waren voor Van Halens 12 studioalbums, de kern van hun geluid was het gitaarspel van Eddie Van Halen. Hij was een dynamo met snelle vingers die ervan hield om te spelen met klank en dynamiek, en om dik ritmewerk te combineren met gillende, flikkerende solo's. Hij bleef constant, ook al weigerde zijn band hetzelfde te doen.
Deze 12 albums vertegenwoordigen het levenswerk van Eddie Van Halen, de immigrant uit Nederland die in de Verenigde Staten arriveerde zonder een lik Engels te kennen en, beginnend in de bars en achtertuinen van Pasadena, Californië, een gitaargod werd. Het maakt niet uit hoe je onze ranglijst herschikt, zijn nalatenschap staat vast en zal ons allemaal overleven. Je kunt er net zo goed in springen en zien waar je favoriete Van Halen-album terechtkwam. — Robert Ham
12. Van Halen III (1998)
Runnin' met de details (analyse): Alles aan het voorlaatste album van Van Halen voelde niet goed. Het kunstwerk was chintzy. De muziek werd erdoor geschoten met die digitale luidheid oorlogsvreugde. Het basspel dat op het album overbleef nadat Michael Anthony ruwweg met de heupen was uitgecheckt, was ploeteren en saai. De ballads waren stroperig en ziekelijk. Er was een elektrische sitar-solo, sorry.
En dan was er nog die arme Gary Cherone, ingesnoerd om de vervanger te vervangen. Zo goed als een zanger als hij is, was hij niet geschikt voor de baan die voor hem lag. Gedurende de hele tijd probeert hij Sammy Hagar's keelachtige bombast te evenaren of wat van zijn More Than Words-magie te gebruiken. Geen van beide benaderingen past bij het werk. Ook Eddie Van Halen en zijn compagnie probeerden niet te werken met Cherone en zijn stembereik. Ze stormden vooruit alsof ze uit hetzelfde kanon waren geschoten dat op die afschuwelijke voorkant stond.
Wat de fanbase van de groep tot die arme schlub zou maken die met een kanonskogel in het lef zou worden geslagen. Dat zou de gedempte reactie verklaren op: Van Halen III . Het bereikte # 4 op de Aanplakbord 200, met het hippe Fire in the Hole en het krachtige Without You dat golven maakt op Mainstream Rock Radio. Maar de lege stoelen bij de begeleidende tour was het laatste woord over dit tijdperk van Van Halen. De band zou de komende vijf jaar stil worden en VH III zou al snel veel ruimte in beslag nemen in gebruikte cd-bakken.
Heet voor altijd (beste nummer): Vreemd genoeg het mooiste moment op VH III is het nummer dat het minst op Van Halen lijkt. EVH en zijn compagnie besteedden duidelijk aandacht aan het zware gesteente dat in Seattle werd gemaakt en riepen iets van diezelfde door regen doordrenkte geest op in het gespierde, vuile Without You. Welk ander nummer van Van Halen zou het aandurven om het geluid van de versterker te laten zoemen en een moment van stilte toe te staan voor de duikbombardementssolo van EVH 
Runnin' met de details: Het laatste Van Halen album met Sammy Hagar, Evenwicht luidde op veel ongelukkige manieren het einde in van een tijdperk voor Van Halen. onverklaarbaar, Evenwicht is ook het laatste VH-album dat de platina-status bereikt, op wonderbaarlijke wijze verkocht 3 miljoen exemplaren in de VS en bereikte # 1 op de Aanplakbord 200 grafiek. Het zou niet oneerlijk zijn om te eisen dat de overlevende leden - en iedereen die aan het album heeft gewerkt - handgeschreven bedankkaartjes sturen naar elke persoon die echt geld heeft uitgegeven om het te kopen.
Een product uit het cd-tijdperk, toen zelfs uitstekende albums de neiging hadden om te slepen, met ongeveer 20 minuten langer dan de klassiekers, Evenwicht sleept vrij veel van de openingsnoot. Het zou maar al te gemakkelijk zijn om de opkomst van grunge en alternatief aan te wijzen als de reden dat de band hier zo ver uit de pas loopt, maar het commerciële succes van het album bewijst dat het verliezen van valuta niet het probleem was. En het is niet alsof Van Halen grunge nabootste, of dat ze geen zin hadden om nieuwe dingen te proberen - het album wordt geïntroduceerd met keelzang met dank aan bijvoorbeeld The Monks of Gyuto Tantric University, terwijl Eddie zijn hand probeert bij een Elton John /Billy Joel-stijl pianoballad op Not Enough. En toch is de muziek bijna totaal verstoken van inspiratie.
Een ongericht, straffend geploeter, Evenwicht is het geluid van doodsstrijd van een line-up die slechts een handvol jaren eerder zoveel had bereikt. De titel is natuurlijk misleidend - Van Halen was bijna volledig uit hun evenwicht geraakt en dit album vangt ze op het punt om in de afgrond te tuimelen.
Heet voor altijd: Met zijn ranzige, stotter-step groove, gitaarvuurwerk en bedwelmende ja-ja-achtergrondzang, geeft Amsterdam veelbelovende tekenen van leven af. Het is geen verrassing dat de gebroeders Van Halen hun hartslag konden verhogen als eerbetoon aan hun oorspronkelijke woonplaats, maar het is te weinig en te laat. Luisteren naar Amsterdam is als het kijken naar een paar flitsen op een elektrocardiogram voordat de patiënt helemaal plat wordt.
Niet nu: Je kunt een pijl in de lucht gooien en bijna elk van deze nummers als kandidaten kiezen - niet alleen voor het slechtste nummer op dit album, maar ook voor het slechtste nummer van Van Halen ooit. Can't Stop Lovin' You neemt misschien wel de kroon. Als tweede nummer geeft deze zielloze, akoestisch aangedreven powerballad de luisteraar een signaal dat je een lange, pijnlijke rit tegemoet gaat. Seconden nadat Can't Stop Lovin' You begint, is het al tijd om naar de parachute te grijpen. -Saby Reyes-Kulkarni